Coronacrisis
De twilightzone naderde zijn einde. Mijn reconstructieoperatie was gepland en daarna zou ik gaan afsluiten en weer verder gaan met mijn leven. Opleiding afronden, conditie opbouwen, werk opbouwen en een start maken met Marala. Maar toen was daar ineens de coronacrisis. En daar had ik (vanzelfsprekend) geen rekening mee gehouden. Alweer loopt het leven anders dan gepland. Nou zou je denken dat ik na het hebben van kanker wel zou hebben geleerd niet te plannen, maar van dag tot dag te leven. En dat klopt ook, daar ben ik ook veel beter in geworden, maar ik zag het ook als teken van herstel dat ik juist weer wat verder vooruit durfsw te kijken, dat ik weer zin had om de normale dingen in het leven op te pakken en dat ik de hele heftige tijd kon afsluiten. Het einde van de twilightzone en echt iemand worden die kanker heeft gehad. Maar het leven valt niet te plannen, maar waar 1,5 jaar geleden mijn eigen wereld op zijn kop kwam te staan, staat nu de hele wereld op zijn kop.
Opmerkelijk vind ik het hoe de coronacrisis me af en toe juist weer hetzelfde gevoel geeft als toen ik nog midden in de behandelingen zat. De heftigste fase van de chemo had ik in maart en april en toen zat ik ook hele dagen in de tuin in de zon. Nou is in de zon zitten wel fijn, maar het is tegelijkertijd ook surrealistisch. Normaal als ik niet aan het werk was en de zon scheen had ik een vrije dag en kon ik gaan en staan waar ik wilde en dat is nu niet. Tijdens de behandelingen kon ik niet naar buiten om dingen te ondernemen, nu mag ik niet naar buiten om dingen te ondernemen. Toen moest ik ook oppassen met zieke mensen en extra op mijn hygiëne letten, toen vanwege te lage witte bloedcellen door de chemo, nu om niet besmet te raken met corona.
Maar er is wel een groot verschil, toen was ik zeer ernstig ziek en nu probeer ik te voorkomen dat ik ziek word. En ook al weet ik dat corona ook zeer ernstig is, in mijn ogen is het toch niet zo ernstig als borstkanker uitgezaaid naar de klieren in de oksel. Ik ben dan ook erg blij dat ik alle behandelingen al achter de rug heb en voel mee met mijn lotgenoten die nu nog in de behandelfase zitten en waar mogelijk sommige behandelingen worden uitgesteld. En uiteraard stellen artsen alleen behandelingen uit die ook echt uitgesteld kunnen worden, daar kan je op vertrouwen. Maar op het moment dat je de diagnose kanker krijgt wil denk ik iedereen die kanker zo snel mogelijk uit je lijf! Of het psychisch verantwoord is om alle behandelingen uit te stellen is een heel ander verhaal.
Nee dan ben ik erg dankbaar dat ik al uit de kankergevarenzone ben en dat ik redelijk zorgeloos in mijn tuintje kan zitten werken. Het is voor mij alleen maar mijn reconstructie operatie die is uitgesteld. Werken kan ik vanaf thuis, ik heb nog mijn opleiding kunnen afronden met beeldbellen, e-mailen en gewoon bellen. Sporten kan thuis, boodschappen kunnen bezorgd worden, alles is te overzien. En dat ik deze zomer dan nog niet in bikini kan is niet zo erg, de vakantie wordt vanwege corona ook uitgesteld.