Uitgestelde start
Begin vanaf hoe je nu bent, las ik in een blog van Martha Rijkmans. Die kwam even binnen. Ik ben nu al maanden mijn start op het leven na kanker aan het uitstellen. Want eerst moet dit en dit goed zijn en als het dan zo ver is, dan schuif ik de start weer vooruit, want eerst moet dat en dat eigenlijk ook goed zijn. Maar dat werkt niet, want niet alles gaat weer als vanouds worden en dat zal ik moeten accepteren. En het gaat allemaal nog wel beter worden dan dat het nu is, maar hoeveel beter weet ik niet. Maar waarom zou ik pas weer kunnen starten met leven als ik helemaal hersteld ben? Eigenlijk wil ik dus pas starten als ik de finish heb bereikt. Maar dat is zo jammer, ik heb een tweede kans gekregen en ik moet en wil daar heel graag het beste van maken.
Het punt is dat ik ben veranderd en ik moet mijn nieuwe zelf nog ontdekken en leren kennen. En daar wacht ik blijkbaar op. En ik verwacht dat ik straks ineens poetsbam de nieuwe ik ben. Maar zo werkt het natuurlijk niet, het feit dat ik nog aan het herstellen ben, zowel fysiek als mentaal, betekent dat de nieuwe ik zich ook nog aan het ontwikkelen is, de nieuwe ik is nog maar een baby. En je gaat toch ook niet pas voor je kinderen zorgen als ze volwassen zijn, als ze klaar zijn om op eigen benen te staan?
Nee, ik moet nu voor mijn nieuwe ik gaan zorgen, niet wachten, maar mezelf vertroetelen, leuke dingen ondernemen en zo mijn nieuwe ik leren kennen en nog wat kneden. Ik hoef nog niet precies te weten hoe het leven na kanker precies is en wie ik zal zijn, ik moet gewoon nu beginnen. Want alleen maar wachten en mijn leven op pauze zetten is niet waarvoor ik dit allemaal heb moeten doorstaan. Ook nu ik nog niet fit ben is er genoeg om van te genieten, zijn er kleine overwinningen om te vieren en zijn er veel mensen om me heen om lief te hebben.
Dus hallo wereld, Marijke 2.0 is gearriveerd!