Faalangst
Eerder schreef ik al over de uitgestelde start. Ik was aan het wachten op mijn leven na kanker. Heel positief schreef ik nog, ik kom er aan. Maar er gebeurde niks, ik plofte letterlijk en figuurlijk op de bank neer en bleef wachten. Maar waarop ben ik eigenlijk aan het wachten, wat houdt mij tegen? Voorbeeld: in mijn hoofd moet eerst de yogakamer af zijn voor ik weer yoga kan oppakken. Wat een smoes, een yogakamer is echt overbodige luxe. Als de yogakamer straks af is ga ik er echt heel erg van genieten, maar het is geen voorwaarde om de yoga weer op te pakken. Of wacht ik nog op bericht van het UWV over mijn WIA aanvraag voor ik met mijn eigen bedrijf kan starten? Dat is ook een smoes, want hoewel het traject heel belangrijk is en zorgvuldig doorlopen moet worden hebben mijn werkgever en ik al besproken dat er een spoor 2 traject opgestart gaat worden. Dus wat de uitkomst ook is, terug naar mijn oude werk ga ik niet meer. De kans juist om voor mezelf te beginnen. En ik heb echt niet morgen alles al opgestart, dat duurt maanden en bij het UWV heb ik binnen enkele weken, misschien zelfs al dagen duidelijkheid. Ben ik aan het wachten tot al mijn behandelingen en therapieën klaar zijn? Ook onzin, die gemiddeld 2 uur per week therapie blokkeren niet mijn hele agenda. Bovendien wordt het me elke keer weer duidelijk hoe fijn ik het vind om voor mezelf te kunnen beginnen. Zowel bij de psycholoog, als de fysiotherapie als de oedeemtherapie.
Nee, vandaag drong het ineens tot me door dat ik last heb van faalangst. Ik ben bang om te beginnen want wat nou als het me niet lukt? En nou ben ik best wel een doorzetter, ik heb wel vaker in mijn leven gefaald en vind dat niet erg. Ik heb relaties gehad die faalde, maar ik heb pasgeleden een huis gekocht samen met mijn grote liefde. Ik heb geen enkele opleiding gehaald zonder vertraging, maar ik heb uiteindelijk wel alles gehaald. En mijn grootste falen was wel dat ik mijn lichaam in de steek heb gelaten en dat het ziek heeft kunnen worden. Maar tegelijkertijd is dat ook mijn grootste prestatie geworden, ik heb de kanker ook weer overwonnen.
Dus als het geen succes wordt mijn eigen onderneming is er geen man over boord. Ik kan er naast werken, ik kan helemaal stoppen met de onderneming, ik kan het bij alleen bloggen houden. Oplossingen genoeg. De grootste angst is of ik mentaal nog wel de teleurstelling aan kan. Ik heb al zoveel tegenslagen moeten verwerken de afgelopen twee jaar dat ik nog erg kwetsbaar ben. Op het moment dat ik een simpele haspel in huis niet uitgerold krijg ga ik al over de flos. Zoals ik al eerder schreef is Marijke 2.0 nog maar een baby. Maar dat betekent niet dat ik niet moet starten, het betekent alleen maar dat ik babystapjes moet maken. Want ook met babystapjes kom ik er wel!
Marijke 1.0 was al een doorzetter, Marijke 2.0 is een echte bad-ass powervrouw, die zojuist de haspel heeft uitgerold! Wat bleek, hij zat vanbinnen in de knoop en ik moest hem centimeter voor centimeter voorzichtig uitrollen, hoe toepasselijk!