De Twilight zone

Ik bevind me nu in de twilight zone. Zo beschreef iemand die ik op instagram volg de fase waar ik nu ook in zit. Ik vond het perfect verwoord. Het is de fase waarin je bent genezen, maar nog niet hersteld. Het is de fase waarin je beseft dat je niet meer de oude wordt, maar waar je ook nog niet de nieuwe bent. Het is de fase waarin je je niet meer 24/7 kankerpatiënt voelt, maar waarin je je nooit ex-kankerpatiënt voelt. De fase waarin je weer alles wilt, maar waarin je nog niks kan. De fase waarin je niet meer in het verleden zit, maar waarin je ook nog niet in de toekomst zit. De twilight zone.

Wat moet je nou in die twilight zone doen, en hoe lang duurt die twilight zone nou? Dat vraag ik me iedere dag af. Ik heb al geleerd dat rustig aan doen en geduld hebben twee sleutelwoorden zijn. Maar dat vind ik natuurlijk stom. Dus ging ik toen ik net in de twilight zone zat maar schoppen en vechten. Zoals verwacht leverde dat alleen maar frustratie en vermoeidheid op. Je kan de twilight zone niet negeren, je moet er doorheen. Nu ik mezelf wat meer rust gun, komt ook het besef en de acceptatie dat de oude ik langzaam vervaagt. De pre-kanker foto’s van mezelf en mijn spiegelbeeld matchen nu al meer dan een jaar niet met elkaar. In het begin vond ik mijn spiegelbeeld maar niks, maar laatst keek ik naar oude foto’s en toen vond ik mezelf er ineens raar uitzien op de foto. Hoppa, grote stap ineens gezet, ik heb mijn spiegelbeeld geaccepteerd!

Dat voelde goed, en ik besefte langzaam dat de twilight zone ook een hele mooie fase kan zijn. De fase van transformatie naar je nieuwe en verbeterde zelf. Het is alleen zo jammer dat het een proces is wat sneller gaat door minder te doen. Dat zorgt natuurlijk voor kortsluiting, mijn gevoel zegt dat als iets sneller moet gaan dat ik dan actie moet ondernemen, aanpakken in plaats van afwachten. Maar ik schop en vecht niet meer, dat is al gedegradeerd naar mokken. Ik probeer te genieten van wat ik allemaal alweer kan. Want hoe moeilijk de twilight zone is, het is nog altijd vele malen beter dan het zwarte gat van de kankerbehandelingen. En ik ben blij en gelukkig dat mij de twilight zone gegund is en dat mij straks na de transitie een leven als ex-kankerpatient gegund is. Dus doe ik rustig aan en neem ik de tijd, want gelukkig heb ik die tijd!